Sakramenty Święte

Sakramenty święte przeznaczone są dla żywych i dla wierzących.

W Kościele katolickim uznaje się siedem sakramentów.

Są to: Chrzest, Bierzmowanie, Eucharystia, Pokuta, Namaszczenie chorych, Święcenia, Małżeństwo.

Sakrament Chrztu

Czym jest chrzest św.?

Chrzest  święty  jest  fundamentem  całego  życia  chrześcijańskiego,  bramą  życia  w Duchu  i bramą  otwierającą  dostęp  do  innych  sakramentów.  Przez  chrzest  zostajemy wyzwoleni od  grzechu  i  odrodzeni  jako  synowie  Boży, stajemy  się  członkami  Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: „Chrzest jest  sakramentem odrodzenia  przez  wodę  i  w  słowie” (Katechizm  Kościoła  Katolickiego 1213).

Co to jest chrzest?

Chrzest jest pierwszym z siedmiu sakramentów w Kościele katolickim, który:
gładzi grzechy, (grzech pierworodny), daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca), czyni nas członkami Kościoła katolickiego, daje udział w kapłaństwie Chrystusa

Katechizm Kościoła Katolickiego o chrzcie w skrócie:

1275 Wtajemniczenie chrześcijańskie dokonuje się przez trzy sakramenty: chrzest, który jest początkiem nowego życia; bierzmowanie, które jest jego umocnieniem, i Eucharystię, która karmi ucznia Ciałem i Krwią Chrystusa, by przekształcić go w Niego.

1276 „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20).

1277 Chrzest jest narodzeniem do nowego życia w Chrystusie. Zgodnie z wolą Pana jest on konieczny do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest wprowadza.

1278 Istotny obrzęd chrztu polega na zanurzeniu kandydata w wodzie lub polaniu wodą jego głowy z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca, Syna i Ducha Świętego.

1279 Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa.

1280 Chrzest wyciska w duszy niezatarte duchowe znamię, „charakter”, który konsekruje ochrzczonego do uczestniczenia w chrześcijańskim kulcie religijnym. Z racji „charakteru” chrzest nie może być powtórzony 76.

1281 Ci, którzy ponoszą śmierć z powodu wiary, katechumeni i wszyscy ludzie, którzy pod wpływem łaski, nie znając Kościoła, szczerze szukają Boga i starają się pełnić Jego wolę, są mogą być zbawieni, chociaż nie przyjęli chrztu 77 .

1282 Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. Dzieci są chrzczone w wierze Kościoła. Wejście w życie chrześcijańskie daje dostęp do prawdziwej wolności.

1283 Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, to liturgia Kościoła zachęca nas do ufności w miłosierdzie Boże i do modlitwy o ich zbawienie.

1284 W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Zanim dziecko zostanie ochrzczone, najpierw Rodzice lub jedno z Rodziców powinno przyjść do kancelarii parafialnej w godzinach urzędowania i zapisać dziecko do chrztu. Przy zapisie należy przedstawić księdzu:

  • Odpis skrócony aktu urodzenia z USC.
  • Dane tożsamości Rodziców nowo narodzonego dziecka.
  • Imię i nazwisko oraz adres zamieszkania Rodziców Chrzestnych.
  • Rodzice Chrzestni powinni mieć przyjęty Sakrament Bierzmowania i być praktykującymi katolikami.
  • Jeśli rodzice dziecka zamieszkują poza naszą parafią także zezwolenie Proboszcza ze swojej parafii.

(W przypadku Rodziców Chrzestnych z innej parafii, koniecznie muszą oni przedstawić od swojego księdza duszpasterza zaświadczenie stwierdzające, że mogą być rodzicami chrzestnymi).

RODZICE CHRZESTNI:

Rodzicami chrzestnymi mogą być ci, którzy:

  • Są wystarczająco dorośli do pełnienia tego zadania (ukończone 16 lat).
  • Przyjęli już sakramenty: Chrzest, Bierzmowanie i Eucharystię.
  • Należą do Kościoła katolickiego i prowadzą życie zgodne z wiarą i moralnością (zaświadczenie wystawia parafia zamieszkania chrzestnego lub chrzestnej).
  • Nie są naturalnymi rodzicami przyjmującego chrzest.

Chrzty w naszej parafii – ostatnia niedziela miesiąca

Nauki przedchrzcielne – w sobotę poprzedzającą chrzest po Mszy wieczornej


Sakrament Bierzmowania

jest sakramentem, przez który już wcześniej ochrzczeni otrzymują

przez namaszczenie czoła i włożenie nań ręki szafarza dar samego Ducha Świętego,

a przez namaszczenie charakterem doskonalej łączą się z Kościołem

i mocniej są zobowiązani jako prawdziwi świadkowie Chrystusa do szerzenia

i obrony wiary słowem i czynem

Moralny obowiązek przyjęcia bierzmowania.

Obowiązek przyjęcia sakramentu bierzmowania zaczyna być aktualny po przystąpieniu do pierwszej Komunii Świętej i osiągnięciu pewnego stopnia dojrzałości. Przez sakrament bierzmowania ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej są zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej.

Podczas bierzmowania kandydat zostaje namaszczony przez biskupa olejem krzyżma na czole na znak pieczęci duchowej, znamienia Ducha Świętego, które otrzymuje jako dojrzały wyznawca Chrystusa. Darem sakramentu bierzmowania jest Duch Święty, który daje moc i radość bycia świadkiem Chrystusa w ludzkiej społeczności, a także różnorakie dary, które umożliwiają odpowiedzialną współpracę w budowaniu chrześcijańskiej wspólnoty i aktywne uczestnictwo w życiu Kościoła.

Wiek przyjmujących bierzmowanie.

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa bierzmowanie było udzielane bezpośrednio po chrzcie zarówno dorosłym jak i dzieciom. W kościołach wschodnich utrzymała się ta praktyka do czasów współczesnych. Inaczej jest w kościele łacińskim, gdzie Stolica Apostolska upoważniła poszczególne Konferencje Episkopatu do ustalenia wieku odpowiedniego do przyjęcia tego sakramentu.

Konferencja Episkopatu Polski wydała 16.01.1975 r. instrukcję, wg której sakramentu bierzmowania należy udzielić młodzieży w wieku 14 – 15 lat.

Szafarz bierzmowania.

Szafarzem zwyczajnym bierzmowania jest biskup. Władza bierzmowania przysługuje mu z tytułu święceń biskupich. W poszczególnych jednak wypadkach z ważnej przyczyny, jak np. bardzo duża liczba bierzmowanych czy brak czasu, może dobrać sobie do pomocy prezbiterów, aby udzielić tego sakramentu. W stosunku do osób znajdujących się w niebezpieczeństwie śmierci, bierzmowania może udzielać proboszcz, a nawet jakikolwiek prezbiter (kapłan).

Świadek bierzmowania.

Podobnie jak przy chrzcie, tak i przy bierzmowaniu przyjmującemu sakrament powinien towarzyszyć świadek. Jego powinnością jest troszczyć się, aby bierzmowany postępował jak prawdziwy uczeń Chrystusa i wiernie wypełnił zobowiązania, wynikające z tego sakramentu. Świadkiem bierzmowania może być ten kto:

  • Jest wyznaczony przez przyjmującego bierzmowanie lub jego rodziców, a w razie ich braku przez proboszcza lub szafarza bierzmowania; jest do tego odpowiedni i ma intencje pełnienia tego zadania.
  • Ukończył 16 lat życia, jeśli biskup diecezjalny nie określi innego wieku albo proboszcz lub szafarz nie uzna za uzasadnione dopuszczenie wyjątku.
  • Jest katolikiem bierzmowanym i przyjmuje Eucharystię oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiednie do podejmowanej funkcji.
  • Jest wolny od jakiejkolwiek koniecznej kary, wymierzonej lub zdeklarowanej.
  • Nie jest ojcem ani matką bierzmowanego, może być współmałżonkiem.

Zaleca się by świadkiem był chrzestny lub chrzestna, albo ktoś bliski, najlepiej z rodziny, który zna i może potwierdzić, że kandydat jest dojrzałym chrześcijaninem. Nie wyklucza się jednak możliwości wyboru innych osób na świadka bierzmowania.

Przygotowanie do sakramentu.

Na rodzicach i duszpasterzach spoczywa obowiązek troski o to, aby kandydaci zostali właściwie przygotowani do przyjęcia bierzmowania i w odpowiednim czasie do niego przystąpili. Przyjęcie tego sakramentu daje możliwość: wstąpienia do nowicjatu i dopuszczenia do święceń kapłańskich, do zawarcia małżeństwa oraz pełnienia zadania chrzestnego i świadka bierzmowania. Przyjmujący bierzmowanie wybiera sobie imię świętego lub błogosławionego patrona, który ma być przez niego znany, przyzywany i naśladowany.

Przygotowanie do przyjęcia bierzmowania trwa 3 lata, podczas i obejmuje:

  • Katechezy – mające na celu poszerzenie i ugruntowanie u kandydatów wiedzy religijnej oraz zachęcenie ich do służby bliźniemu.
  • Celebracje liturgiczne – które dają przygotowującym się do bierzmowania możliwość wtajemniczenia w liturgię, umiłowania Eucharystii, uczenia się życia we wspólnocie Kościoła.
  • Praktyki pierwszych piątków miesiąca – mające służyć dobru duchowemu kandydatów (możliwość pracy nad sobą i kierownictwa duchowego), uczestnictwo w nabożeństwach różańcowych, Roratach, Drogach Krzyżowych.

Warunki przyjęcia do bierzmowania dorosłych:

Kandydat jest przygotowywany do przyjęcia sakramentu w swojej parafii.

Przy zgłoszeniu wymagane są następujące dokumenty:

  • zaświadczenie wydane przez miejscowego duszpasterza potwierdzające przygotowanie do przyjęcia bierzmowania oraz spełnianie odpowiednich kwalifikacji moralnych wymaganych od kandydatów do bierzmowania;
  • wypełnione świadectwo bierzmowania na specjalnym formularzu;
  • potwierdzenie przystąpienia do sakramentu pokuty przed bierzmowaniem;
  • metryka chrztu /do wglądu/.

Spotkania w Naszej parafii odbywają się w pierwszym tygodniu miesiąca.


 Sakrament Eucharystii

Eucharystia lub Wieczerza Pańska, Sakrament Ołtarza, Msza św., Komunia Święta, Najświętszy Sakrament, Najświętsza Ofiara, Ciało Chrystusa, Krew Chrystusa – liturgiczna celebracja Ostatniej Wieczerzy, paschy Jezusa

(por. Łk 22,15), którą chrześcijanie sprawują wypełniając polecenie Mistrza: To czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19).

W rozumieniu tradycyjnej teologii, Eucharystia, będąc sakramentem wieńczącym wtajemniczenie chrześcijańskie uobecnia Misterium paschalne, mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa oraz zesłanie Ducha Świętego. Jest ofiarą uwielbienia

oraz objawieniem pełni i jedności Kościoła. Jest też antycypacją, zaczątkiem zapowiedzianej w Apokalipsie (Ap 19,7–9)

eschatologicznej uczty zaślubin Baranka z jego Małżonką, wspólnotą Kościoła. 


 Sakrament Pokuty

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnionych po chrzcie świętym, przez rozgrzeszenie kapłańskie. Sakrament ten nazywany także:

  • sakramentem nawrócenia
  • spowiedzią świętą, lub
  • sakramentem pojednania.

Sakrament pokuty sprawowany jest 15 min. przed każdą Mszą świętą.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział:

“Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19-23).

Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłańskiego.

Aktami penitenta są:

  • żal za grzechy
  • spowiedź przed kapłanem
  • postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia

Żal za grzechy (skrucha) jest to boleść duszy z powodu obrażenia Pana Boga, najlepszego Ojca. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go „niedoskonałym”.

Spowiedź święta jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów ciężkich, których penitent jeszcze nie wyznał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

Kapłan na spowiedzi zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.

Po wyznaniu grzechów z żalem, penitent otrzymuje pouczenie i pokutę, po czym kapłan udziela rozgrzeszenia, wypowiadając słowa:

“Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:

  • pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
  • pojednanie z Kościołem,
  • darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
  • darowanie, przynamniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
  • pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
  • wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Sakrament Namaszczenia Chorych

Kościół sprawując duszpasterstwo chorych spełnia polecenie Pana Jezusa, by troszczyć się o chorych. Troskę tę okazuje Kościół nie tylko odwiedzając chorych, lecz także podnosząc ich na duchu przez sakrament namaszczenia. Czyni to w czasie trwania choroby oraz wtedy, gdy chorzy znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci.

Człowiek chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną moc i obronę.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego.

Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych :

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
  • umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością,
  • przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,
  • przygotowanie na przejście do życia wiecznego

W Naszej parafii comiesięczny obchód chorych odbywa się w I piątek miesiąca od godz. 9.00


Sakrament Małżeństwa

Jest to sakrament w którym Chrystus konsekruje narzeczonych na szafarzy wzajemnej miłości i czyni ich współpracownikami Boga w wielkim dziele przekazywania życia. Jest to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz na rodzenie i wychowywanie potomstwa.

Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

W celu zawarcia Sakramentu Małżeństwa narzeczeni winni zgłosić się do Kancelarii Parafialnej co najmniej 3 miesiące przed planowanym ślubem przynosząc następujące dokumenty:

  • Zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego stwierdzające, że między narzeczonymi nie zachodzą przeszkody prawne do zawarcia kontraktu cywilnego (zaświadczenie jest ważne trzy miesiące),
  • Świadectwo chrztu (Inaczej metryka chrztu. Świadectwo znajduje się w parafii, w której katolik został ochrzczony. JEST WAŻNE 6 MIESIĘCY),
  • Dyplom ukończenia katechizacji,
  • Świadectwo bierzmowania (zazwyczaj jest wpisane na świadectwie chrztu, ale jeśli nie ma tam adnotacji, to trzeba je uzyskać w parafii, której narzeczona/ny przyjął ten sakrament),
  • Dowody osobiste w celu stwierdzenia tożsamości,
  • Jeśli któraś ze stron nie ukończyła 18-stu lat życia, zgłasza się w Urzędzie Parafialnym z rodzicami, aby wyrazili na piśmie zgodę zawarcia małżeństwa.

Przed zawarciem małżeństwa narzeczeni powinni:

  • Uczestniczyć w naukach przedślubnych oraz w Poradni Rodzinnej (o ile jeszcze nie uczestniczyli),
  • Uczestniczyć w dniu skupienia dla narzeczonych.

W naszej parafii nauki przedmałżeńskie – kurs jesienny.